Kiedy umierał Ludwik XV, Edward Jenner miał 25 lat. Urodził się 17 maja 1749 roku w Berkeley niedaleko Bristolu, jako ósme z dziewięciorga dzieci Stephena i Sary Jenner. Jego współcześni opisują Edwarda jako osobę uroczą, duszę towarzystwa, "poszukiwacza przygód".

Rys. - "Edward Jenner "

W wieku 5 lat został sierotą. Sara zmarła powiem wkrótce po porodzie dziewiątego dziecka, ojciec zaś w dwa miesiące potem. Wychowaniem Edwarda zajęło się rodzeństwo. W wieku 8 lat został wysłany do szkoły z internatem, gdzie podczas epidemii ospy został wariolizowany. Wkrótce potem został przeniesiony do prywatnej szkoły. Jako że nie był wybitnym uczniem (a greka i łacina przychodziły mu z trudem), w wieku 13 lat zaczął terminować u wiejskiego chirurga Johna Ludlowa. Następnie przeniósł się do Londynu, gdzie w Saint George's Hospital został uczniem Johna Huntera. Zaprzyjaźnił się ze swym mistrzem, ale po ukończeniu nauki powrócił do Berkley, mimo propozycji stanowiska asystenta naukowego Huntera. Świetnie grający na flecie i skrzypcach, lubiący rozrywki i zabawę, komponował pieśni. Był także pierwszym konstruktorem balonów na Wyspach Brytyjskich. Najprawdopodobniej od Huntera zaraził się pasją ornitologiczną. Za swoją pracę o kukułkach został wybrany członkiem Towarzystwa Królewskiego. 6 marca 1788 roku poślubił Catherine Kingscote.

Wówczas też podczas prowadzonych sekcji zwłok, zaczął bacznie oglądać serca pacjentów zmarłych na dusznice bolesną. Na tę właśnie chorobę cierpiał John Hunter. To właśnie Edward trafnie zdiagnozował, iż przyczyną choroby jest niedrożność naczyń wiecowych. Aby nie denerwować swojego starego przyjaciela, Jenenr zdecydował się nie publikować wyników swych badań.

W 1798 roku uczony był już gotowy ogłosić swoją pracę drukiem. Własnym sumptem wydal liczącą 75 stron książeczkę "Badanie nad przyczynami i skutkami wakcyny, choroby odkrytej w niektórych hrabstwach zachodniej Anglii, a zwłaszcza w Gloucestershire, i znanej pod nazwą krowiej ospy." Wkrótce potem praca Jennera została przetłumaczona na inne języki. Rozpoczęto najpierw powoli, potem na coraz większą skalę szczepienia ludności. W 1800 roku Edward został przedstawiony królowi. Drugie wydanie swego dzieła autor zadedykował właśnie swemu władcy.

Oczywiście praca Jennera wywołała gwałtowne dyskusje. Oprócz entuzjastów pojawili się także przeciwnicy. Niejaki Benjamin Moseley twierdził np. iż krowianka to taki krowi syfilis, a William Rowley przekonywał, że po roku od szczepienia można dostać parchów, lub nasza głowa zacznie przypominać krowi pysk. Polemika kosztowała Jennera nie tylko nerwy, ale także realne pieniądze. Popadł w długi, gromadziły się nie zapłacone [[podatki]]. Pomogła mu dopiero druga otrzymana od Parlamentu nagroda, w wysokości 20 000 funtów .

Rys. - "Karykatura wyszydzająca szczepienia" James Gillray 1802

13 września 1815 roku zmarła po długiej chorobie Catherine. 5 sierpnia 1820 roku Edward przeszedł pierwszy udar mózgu. Przedtem udało mu się jeszcze udowodnić iż ptaki nie zasypiają na zimę, ale odlatują do ciepłych krajów (wtedy nie było to takie oczywiste jak teraz). Odkrył także zupełnie nowy gatunek morskiego gada plezjozaura i odkopał rzymskie ruiny. Śmierć dopadła Edwarda 26 stycznia 1823 roku, przybrawszy postać drugiego udaru mózgu. Skromny pogrzeb odbył się kilka dni potem.

Rys. - "Jenner szczepi przeciw ospie"

Do roku 1801 w Anglii zaszczepiono ponad sto tysięcy ludzi. Do roku 1900 w Anglii i Prusach liczba zgonów spowodowanych ospa spadła niemal do zera. W 1972 ospę wytępiono w Ameryce Południowej. W 1977 w Somalii zanotowano ostatni przypadek zachorowania na tę chorobę.