Przez 5 lat pracowała jako gejsza niższej kategorii, czego następstwem był syfilis. Wiadomo, że ukradła pieniądze klientowi i próbował opuścić burdel kilka razy. Po dwóch latach udało się jej wyrwać i rozpoczęła pracę jako kelnerka. Jednak nie była zadowolona z zarobków, więc szybko ponownie zaczęła parać się prostytucją. W styczniu 1933 zmarła matka Abe i Sada wyjechała do Tokio, aby odwiedzić ojca i grób matki. Weszła tam szybko rynek płatnego seksu. W październiku 1934 Abe została aresztowany po nalocie policji na burdel, w którym pracowała.
W tym czasie znajomy właściciela burdelu - Kinnosuke Kasahara, za zgodą Abe, uczynił ją swoją kochanką. Kiedy Sade zasugerowała, że Kasahara powinien opuścić żonę i się z nią ożenić, ten odmówił. Potem zapytała Kasahara, czy pozwoli jej wziąć kochanka, ale również odmówił. Związek zakończył się, a Abe wyjechał do Nagoi.
W Nagoi w 1935 roku, ponownie miała zamiar odejść do przemysłu seksualnego. Rozpoczęła pracę jako pokojówka. Wkrótce wdała się romans z klientem Goro Omiya, profesorem i bankierem. Wiedząc, że pracodawca nie będzie tolerować pokojówek mających stosunki seksualne z klientami, w czerwcu Abe wróciła do Tokio. Omiya odnalazł Abe w Tokio i stwierdzając, że zaraziła się syfilisem, zapłacił za pobyt w ośrodku w gorących źródłach Kusatsu od listopada do stycznia 1936 roku.
W dniu 1 lutego 1936 roku Abe rozpoczęła pracę w restauracji Yoshidaya. Właściciel tego zakładu, 42-letni Kichizo Ishida znany był głownie jako kobieciarz, mający niewielki udział w prowadzeniu restauracji. Biznes zarządzany był głównie przez jego żonę.
W połowie kwietnia, Ishida i Abe zostali kochankami. Abe twierdziła, że przy Ishida pierwszy raz w życiu poznała co to miłość. Źle znosiła rozłąkę, nie mogła pogodzić się z myślą, że u boku Kichizo śpi jego żona. W dniu 9 maja 1936 r. kochankowie poszli na film, na którym gejsza zaatakowała kochanka wielkim nożem. Zainspirowana Abe zdecydowała się grozić Kichizo nożem podczas kolejnego spotkania. Abe później tak opisała spotkanie z Ishida tej nocy: "...Wyciągnęłam nóż z mojej torby i zagroziłam mu, jak to miało miejsce w filmie mówiąc: "Ty draniu, zabiję cię...". Ishida był zaskoczony i odsunął się trochę, ale wydawał się zadowolony z tego wszystkiego." Abe umieściła nóż przy podstawie penisa Ishida, i powiedziała, że upewnia się, iż nigdy nie będzie bawić się z inną kobietą. Ishida podobno się z tego śmiał.
Romans trwał, a seks stawał się coraz bardziej perwersyjny. W pewnym momencie Abe rozpoczęła podduszanie kochanka paskiem od kimona, a ten zachęcał ją do kontynuowania, mówiąc, że zwiększa to jego przyjemności. Jednak wieczorem w dniu 16 maja 1936 r. mocno przegięli. Kiedy Abe przerwała podduszanie, twarz Ishida nie powróciła już do swojego normalnego wyglądu. Ewidentnie duszenie pzrekroczyło bezpieczną (o ile w ogóle można mówić tu o bezpieczeństwie) granicę. Mężczyzna wziął 30 tabletek środka uspokajającego o nazwie Calmotin, próbując ukoić ból. Zdesperowany poprosił, aby Abe udusiła go we śnie.
Około 2 rano w dnia 18 maja 1936 r.kiedy Ishida zasnął, Abe udusiła go paskiem od kimona, tym razem permanentnie i "na śmierć". Później powiedziała policji: "...Po zabiciu Ishida czułam się całkowicie swobodnie, jakby duży ciężar został zdjęty z moich ramion...". Nastepnie Japonka odcięła genitalia niebozczyka nożem kuchennym, owinęła je w gazetę i trzymała aż do swojego aresztowania trzy dni później. Porobiła też napisy krwią: Sada, Kichi Futari-kiri ("Sada, Kichi razem") na lewym udzie Ishida i na prześcieradle oraz rzeźbione "Sada" na lewym ramieniu. Tym samym zaoszczędziła policji roboty związanej z szukaniem sprawcy. Opuściła zajazd, gdzie spędzali noc około 8 rano, mówiąc pracownicy żeby nie przeszkadzać śpiącemu. Na pytanie, dlaczego ucięła genitalia, Abe odpowiedziała: "Bo nie mogłam wziąć jego głowy".
W dniu 20 maja 1936 r. Sada przebywała w gospodzie w Shinagawa, cały dzień pisząc listy pożegnalne i planując popełnić samobójstwo. Chciała skoczyć ze skały na Górze Ikoma (oczywiście razem z penisem kochanka). O 4:00 po południu, detektywi policyjni weszli do jej pokoju. "Nie bądźcie tacy formalni", powiedziała im. "Szukacie Sada Abe, prawda? No to ja. Sada Abe jestem". Kiedy policjanci dalej nie byli przekonani, wyciągnęła ucięte genitalia jako dowód.
Abe została przesłuchiwana osiem razy. W dniu, w którym została aresztowana, przerwano obrady parlamentu.

Sada Abe z dniu aresztowania

Kiedy śledczy zapytał ją, dlaczego to zrobiła, odpowiedziała: "...Kochałam go tak bardzo, chciałam go tylko dla siebie. Ale ponieważ nie byliśmy mężem i żoną, tak długo jak żył mogły go zabrać inne kobiety. Wiedziałam, że gdybym go zabiła, inna kobieta nie mogła by go nigdy dotknąć ponownie, więc go zabiłam..."
Pierwszy dzień procesu Abe zaplanowano na 25 listopada 1936. Już o 5 rano tłumy gromadziły się przed sądem, chcąc zobaczyć zabójczynię.
Sprawa była jasna, Abe przyznała się do winy. Nie było mowy o tym czy otrzyma wyrok, tylko jak duży on będzie. Sada miała nadzieję na karę śmierci, tak aby mogła być dalej z Ishida, podczas gdy prokuratura zażądała 10 lat pozbawienia wolnosci. W dniu 21 grudnia 1936 została skazana za morderstwo drugiego stopnia i okaleczenie zwłok. Sześć lat więzienia, którą otrzymała, było zaskoczeniem dla wszystkich na sali. Sędzia uzasadnił swoją decyzję, podkreślając rolę, jaką odegrał sam Ishida w wydarzeniach, które doprowadziły do jego śmierci. Omówił również stan psychiczny Sada (mimo sprzeciwu oskarżonej, jej adwokat podkreślał, że nie była poczytalna w momencie dokonania zbrodni).

Japońska gazeta z relacją z procesu.

Osadzono ją z zakładzie Tochigi, gdzie była więźniem nr 11 (dodajmy, ze więźniem "wzorowym"). Wyrok Abe został zamieniony w dniu 10 listopada 1940 r., z okazji 2600 obchody rocznicy mitycznego założenia Japonii. Zwolniono ją, dokładnie pięć lat po zabójstwie, 17 maja 1941.
"... Był pierwszym mężczyzną w moim życiu, który potrafił sprawić, że czułam się ważna i który zrobił wszystko, by mnie uszczęśliwić, kompletnie się w nim zakochałam..." - napisała lata potem Sada Abe o zamordowanym przez siebie Kichizo Ishida.
Po zwolnieniu z więzienia, Abe przeniosła się najpierw do prefektury Ibaraki, a następnie do Saitama. Nawet żyjących pod pseudonimem, Sada przekonywała się, że w jej przypadku rozpoczęcie nowego życia jest niemożliwe. Po opuszczeniu zakładu karnego, bez żadnych realnych dochodów, mieszkała z siostrą i szwagrem. Pod nazwiskiem "Yoshii Masako" poszła do pracy jako pomoc domowa, ale została zwolniona, kiedy jej pracodawcy odkryli jej prawdziwą tożsamość. Ślad po Sadzie urwał się w latach 70. Umarła najprawdopodobniej około 1987 roku. Wtedy to na grobie Ishidy przestały pojawiać się świeże kwiaty.
Ofiarą całej afery padł też jej poprzedni kochanek. Goro Omiya został zbadany przez policję pod względem jego ewentualnego udziału w morderstwie, ale ostatecznie uwolniono go od podejrzeń. Zrezygnował ze stanowisk politycznych i akademickich i zniknął z widoku publicznego. Żona Kichizo Ishida, choć zdruzgotana po śmierci męża, zdołała utrzymać restaurację. Jak na ironię, restauracja Yoshidaya rozwineła się dzięki nagłosnieniu sprawy. Nawet gospoda, gdzie mord miał miejsce, przyciągała chętnych klientów (wiele par pytało o pokój w którym Ishida zmarł).
Największą karierę zrobiła jednak jej historia w filmie i literaturze. Postać perwersyjnej morderczyni z miłości świetnie nadawała się do budowania napiecia. W 1947 roku książka oparta na tekstach jej przesłuchań sprzedała się w ponad 100 tysiącach egzemplarzy. Abe wydała też własne wspomnienia. Została bohaterką nie tylko filmu dokumentalnego, ale także licznych filmów fabularnych i sztuk teatralnych. Istnieją co najmniej trzy filmy opisujące szczegółowo zajście, w tym sławne "Imperium zmysłów" Nagisa Oshima.

Inny film - Noboru Tanaka "A Woman Called Sada Abe" ukazał się co prawda rok wcześniej (tylko dla publiczności w Japonii) ale został całkowicie przyćmiony przez jego następcę.

Penis i jądra ofiary zostały przewiezione do muzeum patologii Tokyo University Medical School. Zaginęły po drugiej wojnie światowej.

Skomentuj artykuł na forum