O Świętej, kocie i egipskiej mumii.

My mamy swoją Emilię Plater, a Francuzi Joannę d'Arc. Świętą, patronkę Francji, Rouen i Orleanu (a także wszystkich patriotów i walczących o niepodległość).
Według historyków, Joanna d'Arc miała 19 lat, kiedy została spalona na stosie w Rouen, 30 maja 1431. Zmarła najprawdopodobniej na skutek wdychania dymu. Ciało nie spaliło się do końca. Kardynała Winchester kazał jej wiec spalić po raz drugi. Jej organy przetrwały i ten ogień, więc urządzono jeszcze trzecie palenie. Jej popioły i szczątki miały być wrzucone do Sekwany.

Jan Matejko - "Joanna D'Arc".

A jak to często bywa - gdzie święci, tam też relikwie. Jak mówi tradycja, po egzekucji pewien stronnik Joanny pozbierał z pozostałości stosu fragmenty kości, skóry i materiału. Szczątki zakonserwować miał parę wieków później pewien aptekarz. W tym żebro, znalezione wraz z kawałkiem szaty oraz kociej kości udowej, według domniemań pochodziło z resztek stosu w normandzkim Rouen, gdzie słynna Dziewica Orleańska spłonęła w 1431 roku. W 1867 roku zostały zwrócone archidiecezji w Tours. Obecnie są przechowywane w muzeum w Chinon, około 241 km na południowy zachód od Paryża.

Butelki zawierające kości pierwszy raz objawiły się w aptece. Na etykiecie był napis: "Pozostałości znalezione na stosie Joanny d'Arc, Dziewicy Orleańskiej".

Doktor Philippe Charlier i relikwie.

Kilka lat temu Philippe Charlier, lekarz medycyny sądowej Raymond Poincare Szpital w Garches, we Francji, i jego zespół ustalili, że pierwsza butelka zawiera około 4-calowej długości ludzkie żebro pokryte czarną farbą. Ale również część kości udowej kota pokrytą tą samą powłoką, trzy fragmenty "węgla" i "brązowe fragmenty materiału" o takiej samej długości jak żebra.
Charlier powiedział wówczas, iż niektórzy historycy spekulują, że kot, jako zwierze symbolizujące szatana, został wyrzucony na Joannę na stosie.
W 1909 roku, kiedy beatyfikowano Joannę, naukowcy oświadczyli, iż "jest wysoce prawdopodobne", że zachowane szczątki to właśnie jej kość żebrowa. Zwęglony wygląd kości, drewna i płótna były zgodne z ideą, że należały do kogoś, kto był spalony na stosie.
Ale w 2007 Philippe Charlier, wraz z około dwudziestoma innymi specjalistami (z Francji, Szwajcarii i Beninu), wzięli się za poważne badania szczątków, w wykorzystaniem dostępnych technik medycyny sądowej. Lekarze sądowi, patolodzy, genetycy, biochemicy, radiolog, zoolog i archeolog uczestniczyli w dużej ilości badań, które zostały potem opublikowane w czasopiśmie "Forensic Science International".

No i okazało się iż:

• Fragment lnianej tkaniny z XV wieku nie był spalony, lecz zafarbowany.
  Czarna substancja pokrywająca kawałek 6. żebra to nie związki węgla, ale roślinne i mineralne pozostałości, mieszankę bitumiczna, żywice drewna, gipsu i innych substancji chemicznych, pyłki sosny, prawdopodobnie z żywicy sosnowej, powszechnie stosowanej w egipskich balsamowania.
• Datowania szczątków (C14) sugerują, że należą do okresu między 6 i 3 wiekiem przed naszą erą.
• Badacze stwierdzili, że szczątki pochodzą z najprawdopodobniej z mumii egipskiej. Części mumii egipskich były składnikiem leków używanych w średniowieczu (na przykład, wyciąg z mumii i nieco soku z ziół (pastoris Bursa) miało zatrzymać krwawienia z nosa).

Co ciekawe - wśród ekspertów badających szczątki byli specjaliści od perfum o wybitnie wrażliwym węchu (Sylvaine Delacourte i Jean-Michel Duriez). Wyczuli oni won wanilii. Charlier wyjaśnił, że "wanilia wskazuje zwykle na proces balsamowania".

P.S. Okazało się, iż kości kota pochodzą z tego samego okresu i także był zmumifikowane.

Skomentuj artykuł na forum